عاشـق زیارت امام رضـا(ع) و سفر به مشـهد هسـتم

زیارت امام رضا(ع) برایم حال و هوای معنوی ویژه ای دارد؛ چرا که وقتی وارد حرم و بارگاه این امام مهربان می شوم، دلم از قید همة جنجال ها و غصّه های زندگی رها می شود و خودم هستم و دریا دریا مهربانی و معرفت بی نهایت امام هشتم». این حرف های دل سعید معروف، والیبالیست مشهور و بازیکن و کاپیتان تیم ملّی والیبال ایران و عضو باشگاه زنیت کازان روسیّه است. او از سوی کمیتة ویس مسابقات انتخابی المپیک 2008 و 2012 به عنوان بهترین پاسور و در مسابقات قهرمانی آسیا 2013 نیز به عنوان بهترین پاسور و باارزش‌ترین بازیکن معرّفی شد. معروف با عملکرد درخشان خود در لیگ جهانی 2014، اوّلین جایزة معتبر فرا آسیایی خود را به عنوان بهترین پاسور مسابقات دریافت کرد. گفتگوی ما را با این والیبالیست مشهور، آن هم با حال و هوای سفر بخوانید.

 آقای معروف! سفر در نگاه شما که دایم از جایی به جای دیگر در سفر هستید، چه تعریفی دارد؟

 سفر فرصتی است برای دیدن زیبایی هایی که خدای متعال در جای جای ایران و جهان خلق کرده است و من به دلیل اردوها بسیار سفر می کنم و هر بار در کنار تمرین های تیمی، سعی می کنم نقاط دیدنی محلّ اردو را هم ببینم. به نظر من سفر کردن، یعنی کسب تجربه.

 بیشتر سفرهای خارجی را می پسندید یا داخلی؟

 برایم تفاوتی ندارد و همین که چیزهای جدیدی ببینم و به تجربه های تازه برسم، کافی است، امّا به فراخور حرفه ام بیشتر به سفرهای خارجی می روم؛ چون اغلب اردوهای تیم ملّی والیبال، خارج از کشور برگزار می شوند. سفر داخلی را هم دوست دارم.

 تا به حال پیش آمده که سفر کردن به نقطه ای خاص برای شما آرزو باشد؟

 بله و هنوز هم این آرزو را دارم. سفر به خانة خدا برایم یک آرزوی بزرگ است و دلم می خواهد در جوانی به این تجربة بزرگ دست پیدا کنم و به زیارت خانة خدا بروم.

 بیشتر سفرهای فردی را دوست دارید یا جمعی؟

بیشتر سفرهایم از نوجوانی جمعی بود و هنوز هم جمعی است و من در جمع سفر کردن را بسیار دوست دارم؛ چون خیلی خیلی خوش می گذرد.

 پس خوش سفر هم هستید؟

 بله خیلی زیاد و سعی می کنم از لحظات سفرم به خوبی استفاده کنم؛ به خصوص اینکه بیشتر در اردوهای تیم هستم و شاید برای تفریح کردن یکی دو روز وقت باشد، ولی سعی می کنم از همة ساعت ها برای تجدید قوا و شادی بهره ببرم.

 در سفرها اقامت در هتل را می پسندید یا چادر مسافرتی؟

  من اهل چادر هستم و دوست دارم در سفرها از طبیعت و بوی لذّت بخش آن استفاده کنم و بیشتر چادر را ترجیح می دهم که البتّه اغلب در سفرهای شمال کشور برایم محقّق می شود.

 زیباترین تجربه ای که از یک سفر متفاوت در ذهن شما ثبت شده، چیست؟

 سفر به مشهد و زیارت امام رضا(ع) بهترین خاطرة زندگی من از سفرهایی که داشته ام، است و من این سفر را هرگز فراموش نمی کنم. زیارت امام رضا(ع) برایم حال و هوای معنوی ویژه ای دارد؛ چرا که وقتی وارد حرم و بارگاه این امام مهربان می شوم، دلم از قید همة جنجال ها و غصّه های زندگی رها می شود و خودم هستم و دریا دریا مهربانی و معرفت بی نهایت امام رضا(ع) که البتّه فقط متعلّق به من نیست، بلکه همة عاشقان حضرت از این همه نعمت بهره می برند.

این روغنِ متفاوت، نفت نامیده می‌شود

ایران صفوی از منظر پیترو دلاواله ـ بخش نخست

«پیترو دلاواله» (زادة 1586 ـ درگذشتة 1652 م)، جهان گردی ایتالیایی بود که به چند کشور شرقی سفر کرد. او در خانواده‌ای اشرافی، مذهبی و کاتولیک متعصّب در رم به دنیا آمد. مدّتی به تحصیل ادبیّات پرداخت و زبان‌های لاتین و یونانی را آموخت. او پس از یک ناکامی در عشق، تصمیم گرفت به زیارت سرزمین مقدّس برود. نخست در هشتم ژوئن 1614، با کشتی از ونیز عازم قسطنطنیه شد و یک سال در آن‌جا ماند. سپس از آن‌جا رهسپار آسیای صغیر و مصر شد و از طریق صحرای سینا به فلسطین رفت و پس از دیدار اورشلیم، به بغداد مسافرت کرد و با بانو «سیتی معانی» ـ دوشیزة هجده‌ساله مسیحی ـ ازدواج نمود و در این مدّت، زبان ترکی، عربی و کمی فارسی آموخت.

دلاواله پس از ازدواج، در تاریخ 4 ژانویة 1617 مطابق با 1025 هجری قمری، به اتّفاق همسر و چند تن از ملازمان با کاروانی از طریق همدان و گلپایگان به اصفهان رفت. در این زمان شاه‌عبّاس در اصفهان نبود و در فرح‌آباد ـ در کنار بحر خزر ـ به سر می‌برد.

دلاواله مدّتی در هند سفر کرد و سپس از طریق بصره و بندر اسکندرون و قبرس به رم بازگشت و مورد استقبال پاپ اوربان هشتم قرار گرفت. دلاواله، در سال 1652 میلادی در شهر رم از دنیا رفت. سفرنامة وی حاوی قسمت مهمّی دربارة ایران صفوی است. گفته می‌شود نخستین مورد مستند از بردن گربة ایرانی به اروپا، به دست وی بوده است.

باید در نظر داشت تا قبل از سال 1600 میلادی، شمار اروپاییانی که از ایران دیدار کرده بودند، بسیار اندک بود، امّا در عصر صفویّه و با آغاز قرن هفدهم میلادی، روند دیدار آنان از ایران به دلایل متعدّد تغییر یافت. در این زمان، گروه‌های مختلفی از اروپابیان شامل سفرا، ماجراجویان، راهبان و مسیونرهای مذهبی و همچنین بازرگانان به ایران سفر کردند.

به طور کلّی اغلب مسافران و جهان گردانی را که به ایران سفر کرده و اقدام به نگارش سفرنامه کرده‌اند، می‌توان به چند دسته تقسیم کرد: عدّه‌ای فقط کنجکاو بوده و اهل سفر و زیارت. تعدادی نیز به دلایل سیاسی به ایران می‌آمدند. گروه دیگر، مروّجین مذهبی و هیأت‌های مسیونری بودند و این امر به ویژه از قرن دهم هجری/ شانزدهم میلادی به بعد، رو به افزایش گذاشت.

«پیترو دلاواله» را هر چند می‌توان در دستة نخست جای داد، امّا چنانچه از سفرنامة وی پیداست، مسافرت او خالی از دلایل سیاسی و مذهبی نبوده است؛ با اینکه رسماً به عنوان سفیر یا مسیونر مذهبی اعزام نشده بود، به هر حال، او در زمانه‌ای به ایران سفر کرد که آوازة فتوحات شاه‌عبّاس، عالمگیر شده و توجّه جهان غرب را به خود معطوف ساخته بود. آن‌ها با توجّه به اینکه در درگیری و کشمکش‌ طولانی با ترکان عثمانی قرار داشتند، خواهان آگاهی و گاه، همکاری با این فاتح نامدار مشرق‌زمین بودند.

بدون تردید سفرنامة دلاواله، یکی از جذّاب‌ترین و جالب‌ترین سفرنامه‌هایی است که تاکنون نوشته شده؛ چرا که حُسن ملاحظه و تیزبینی این سیّاح، فوق‌العاده و کم‌نظیر است. وی با چنان دقّت و ظرافتی، صحنه‌های مورد مشاهده را شرح می‌دهد که خواننده احساس می‌کند در آن مکان، عیناً حضور داشته است. به علاوه از آن‌جایی که دلاواله با زبان‌های ترکی، فارسی، عربی و تا حدّی قبطی و کلدانی آشنا بود، توانسته است مطالبی را درک نماید که سایر جهان گردان به سبب عدم آشنایی با این زبان‌ها، درک نکرده‌اند.

در این جا بخش‌هایی از این سفرنامه را، تحت عنوان «سفرنامة پیترو دلاواله،» جلد اوّل، ترجمة محمود بهفروزی، چاپ 1380، نشر قطره، تقدیم حضورتان می‌کنیم.

توصیف کاشان

«کاشان یکی از شهرهای کوچک ایران است، ولی به نظر من از شهر ناپل (ناپل: امروزه با حدود یک میلیون نفر جمعیّت، سومین شهر بزرگ ایتالیاست) بزرگ‌تر و پرجمعیّت‌تر است و به خاطر آن که از یک طرف در سر راه قزوین ـ تبریز و ترکیه و از طرفی دیگر بر سر راه شمال و سواحل دریای خزر قرار دارد، می‌توان گفت از نظر تجارت، مرکزی برای داد و ستد است و تجارتی قوی دارد. در این شهر بیش از تمام امتعه و کالاها، پارچه‌های ابریشمی تولید می‌شود؛ به طوری که قسمت اعظم مصارف داخلة کشور را تأمین می‌کند و به سایر کشورها نیز صادر می‌شود. پارچه‌ها را در انواع و اقسام مختلف می‌بافند، ولی نه در حدّی اعلا و نه همپای پارچه‌های ما که با آن رنگ‌های غنی و رنگ‌آمیزی زیبا تهیّه می‌شوند. در واقع به خاطر عدم قرمزدانه در این کشور ـ که بسیار گران است ـ آن‌ها هیچ گاه از رنگ قرمز تیره استفاده نمی‌کنند؛ به خصوص مخمل و اطلسی ابریشمی آنان، به کلی فاقد مرغوبیّت است؛ چون در بافت آن‌ها ابتکاری ندارند. بدون شک اگر بعضی از استادکارهای مسیحی ما که بتوانند مانند کشور ما پارچه ببافند، به این‌جا بیایند، مورد استقبال و احترام قرار خواهند گرفت و حتّی شخص شاه مخارج او را خواهد پرداخت و نگهش خواهد داشت تا در این کشور، فنون و رموز موفّقیت در صنعت پارچه‌بافی را به دیگران بیاموزد.

می‌دانم شاه عبّاس، پادشاه ایران، کسانی را به دنبال استادکاران بافت پارچه‌های اطلسی به ونیز فرستاده است، ولی تا کنون جز یک مسیحی یونانی‌الاصل کسی جرأت نکرده به این جا بیاید. در حال حاضر شاه او را در اصفهان نگه داشته است. من کارهای او را دیده‌‌ام، ولی در مقایسه با ناپلی‌ها، کارگر چندان قابلی نیست».

سفرنامة دلاواله، از بسیاری جهات حائز اهمیّت است؛ چون از نگاه دقیق نویسنده، هیچ نکته‏ای دور نمی ماند. به هرکجا که امکانش باشد، سر می کشد و از هر فرصتی برای ورود به دربار پادشاهان استفاده می کند. از سوی دیگر، نگاه دقیق نویسنده به معماری و شهرسازی، بسیار جالب توجّه است و گاه در تشریح جزء به جزء بناها، هیچ موضوعی را از قلم نمی اندازد:

«امّا در مورد کاشان، این شهر در منتهی‌الیه دشتی وسیع و در دامنة کوه‌هایی سر به فلک کشیده قرار گرفته است. هوای آن به قدری گرم است که در زمستان سرمایی احساس نمی‌شود و لذا بدیهی است که تابستان‌های عذاب‌آوری دارد. با این حال فراوانی میوه‌جات به خصوص انار، گرمای زیاد آن را تا اندازه‌ای قابل تحمّل می‌کند. از جهت ابنیه، چیز جالب و زیبایی ندیدم جز چند حمّام وکاروان سراهایی که به خاطر عبور بی‌وقفة کاروان‌ها، تعدادشان بسیار زیاد است. همان‌گونه که گفتم، شاه در بیرون شهر، درست مقابل دروازة اصلی، قصری دارد و در مقابل این قصر سلطنتی میدانی زیبا، یا بهتر بگویم خیابانی بسیار عریض و طویل وجود دارد که تا دروازة شهر امتداد می‌یابد. معابر بازار شهر ـ جایی که تجّار و بازرگانان فعّالیت می‌کنند ـ غالباً سقفی گنبدی‌شکل دارد. در میان بازار، میدان کوچک مربّع‌شکلی به تازگی ساخته و نمای اطراف آن را سفید و گچ‌بری کرده‌اند. دیواره‌های اطرافش، بالکن‌ها و پنجره‌هایی متناسب و قرینه دارد. مطمئنّاً میدان زیبایی است».

پیشامدی در شهر

دلاواله همواره می کوشد رابطه ای دوستانه با بزرگان دربار و سیاستمداران بلندپایــه برقرار کند و گاه، توصیه هــایی به مقامات موردنظر می کند. مشاهداتش در بسیاری موارد، جنبة سرگرم کننده و هیجان انگیز به نوشته هایش می دهد. مثلاً آن جا که می گوید:

«در مدّتی که در کاشان سرگرم بودم، گرفتاری کوچکی برایم پیش آمد و چون از این ماجرا رو سفید و سرافراز بیرون آمدم، با کمال میل شرح می‌دهم. جریان از این قرار بود که خانم معانی، همسرم، قصد داشت مقداری پارچه‌های ابریشمی و اجناس تجمّلی مخصوص این شهر را که در بزّازستان پیدا می‌شود خریداری کند. بزّازستان، بازاری مسقّف و محدود به دو ردیف مغازه‌ها و تقریباً شبیه بازارهای قسطنطنیه و بسیاری از دیگر نقاط ترکیه است. از آن‌جا که معمول نیست زنان متشخّص هنگام روز در شهر بگردند، چون به خاطر همراهانشان شناخته می‌شوند و به علاوه شب‌ها هم به خاطر بسته‌بودن مغازه‌ها، رفتن به بزازستان فایده‌ای ندارد؛ خانم معانی تصمیم گرفت با لباس سادة خدمتکاران، به طور ناشناس به آن‌جا برود؛ چون این طبقه از افراد جامعه در طول روز آزادانه به هر کجا که بخواهند، می‌روند. بدین ترتیب و با لباس مبدّل به همراه یکی از مستخدمین و به راهنمایی دو نفر دیگر از نوکرانی که دورادور مراقبش بودند، به بزّازستان رفت. هنگام عبور از بازار، در محلّی شلوغ و پرجمعیّت، مرد بی‌ادب و بی‌نزاکتی که در این لباس او را با کنیز بدبخت و بیچاره‌ای عوضی گرفته بود، از کنارش گذشت و بازویش را لمس کرد. رفتاری که مستان در خیابان با زنان سرِ راهشان دارند. خانم معانی که به خاطر نداشت به صورت یک خدمتکار درآمده و لباسی پوشیده که لاجرم خود را در معرض چنین اهانت‌ها و بی‌لطفی‌هایی قرار داده است و بدون توجّه به این که همراهانش به زحمت می‌توانند از او دفاع کنند، عصبانی شد و بدون هیچ بحث و حرکتی اضافی و ابراز بی‌صبری، مؤدّبانه او را سر جایش نشاند؛ بدین ترتیب که به مردان همراهش اشاره‌ای کرد و مرد بی‌ادب را که به راه خود می‌رفت، به آن‌ها نشان داد. یکی از نوکران خانم معانی که نیمی از حرف‌های او را شنیده بود، دنبال مرد بی‌نزاکت رفت و خشم خود را روی او خالی کرد. در این گیرودار چند تن از دوستان او به کمکش آمدند؛ چون طبق تحقیقاتی که بعداً انجام شد معلوم گردید دو نفر از آن‌ها اهل یک خانه در کاشان و از نوکران داماد پادشاه ایران بودند و از اعتباری که بین مأموران داشتند، این چنین گستاخانه سوء‌استفاده می‌کردند. از آن‌جا که همگی مسلّح بودند، افراد من نیز از خود دفاع کرده و در این فرصت، ارزش خود و تعصّبی را که نسبت به سرورشان ـ خانم معانی ـ داشتند، به خوبی نشان دادند. در این نبرد افراد من به خوبی پیروز شدند. در خاتمة این نبرد هیچ یک از افراد من صدمه‌ای ندیدند. به محض اطّلاع از حادثه، بدون فوت وقت با همان عدّه از افرادم که در این درگیری بودند، به خانة داروغه یا حکمران شهر رفتم و پس از شرح تمام جزییات واقعه ابراز داشتم که برای مجازات این افراد بی‌ادب نیامده‌ام؛ چون مستخدمین من این وظیفه را به خوبی انجام داده‌اند؛ بلکه بیشتر علّت مراجعة من شرح واقعیّات به صورتی است که انجام یافته است و فکر نکند نوکران من آن‌قدر بی‌ادب و گستاخند که چنین ماجراهایی به وجود آورند و جای گلایه‌ای باقی بگذارند؛ به خصوص در کشوری که آن‌قدر محبّت و مهربانی دیده‌اند.

داروغه که شخصاً از تمام قضایا اطّلاع داشت، با مهربانی و احترام فراوان و با عباراتی بسیار محترمانه از من خواهش کرد گذشته را فراموش کنم و معترض شد چرا از ورود خود او را آگاه نکرده‌ام تا اقامتگاهی واجد تمام وسایل رفاهی در حد تصوّر در اختیارم قرار دهد و من با احترام و تا حدّ ممکن تشکّر کردم. سپس در حضور من با دشنام، یکی از عاملین واقعه را مورد عتاب قرار داد که در جریان شکایت علیه ما شهادت داده بود؛ از جمله به او گفت: «واقعاً گروه بی‌شرمی هستید و جسارتتان غیر قابل تحمّل است؛ آن هم در مورد کسانی که مهمان اعلی حضرت هستند و تحت حمایت او سفر می‌کنند». بالاخره با آقای حاکم خداحافظی کردیم و بسیار راضی و خشنود از نزد او بازگشتیم؛ چون اوّلاً درگیری به سود ما پایان یافته بود و ثانیاً من نه تنها رفتار خانم معانی را در این حادثة غیر مترقّبه تحسین می‌کردم، بلکه پایداری او در این نزاع خونین و اینکه توانسته بود احساسات خود را کنترل کرده و بر خود مسلّط باشد و بدون هیچ تأثّر و هیجانی به راه خود ادامه داده و بیش از این خود را ناراحت نکند، قابل تقدیر بود».

البسه و پوشش ایرانیان

یکی از مواردی که در سفرنامة دلاواله بسیار خودنمایی می کند، موضوع پرداختن به پوشش مردمان ایران زمین در آن روزگار است. دلاواله به قدری در توصیف این ویژگی، کارشــناسانه بحث می کنــد و از جزییات سخن می گوید که گویی خود وی، نسّاجی متبحّر و خیّاطی ماهر و آشنا به تمامی جوانب این موضوع است. در این میان در جای جای این توصیف گری ها، مقایسة البسه ایرانیان با دیگر اقوام، به  خصوص ترکان عثمانی، جایگاه ویژه ای در نظر سیّاح تیزبین و کنجکاو ما دارد:

«دربارة البسه و پوشش این منطقه باید گفت اصولاً لباس ایرانیان تفاوت اندکی با لباس ترک‌های عثمانی دارد؛ ساده‌تر، تنگ‌تر و یقه‌اش بازتر است. جلیقه‌ای را که فقط زمستان‌ها روی پیراهن و زیر قبا می‌پوشند، به خاطر کوتاهی دیده نمی‌شود. پیراهنشان غالباً از پارچه‌های کتانی بی‌نهایت ظریف هندی است که روی آن، گل‌ها و اشکال رنگی متنوّع و بسیار زیبایی چاپ و با کمی پنبه‌دوزی، خالدار کرده‌اند، ولی قبای رو، بسیار بلند و تنها لباسی است که به چشم می‌آید. در تابستان آن را به تنهایی می‌پوشند. این لباس هم اندک پنبه‌دوزی‌هایی دارد و درست به اندازه و قالب کسی است که آن را به تن می‌کند. کمر بسیار تنگی دارد و باید روی شکم را نیز بپوشاند و از بیرون با چهارکِش به سمت راست بدن متمایل می‌شود. آستین‌های چین‌دار، بلند و بسیار چسبانی دارد و بدون هیچ تکمه‌ای در مچ، دست‌ها را در آن می‌کنند. دامن از کمر به پایین، اندک اندک شبیه زنگوله می‌شود و وجود پنبه‌دوزی‌ها آن را صاف نگه می‌دارد؛ به طوری که وقتی به ساق پا می‌رسد و به آن ختم می‌شود، از همه جای لباس فراخ‌تر است.

معمولاً قباهای مختلفی که روی لباس می‌پوشند، از پارچه‌های رنگ‌شدة هندی و ساده و یک‌رنگ، ولی بی‌نهایت پر زرق و برق است و هر قدر برق آن بیشتر توی چشم بزند و عجیب و غریب‌تر باشد، خواهان بیشتری دارد. باور کنید وقتی این پارچه‌ها نو هستند، برق و درخشش آن‌ها کمتر از ساتن نیست. کمر را بسیار پایین و در زیر شکم با دو شال روی هم می‌بندند. شال بلندتر که شال زیرین محسوب می‌شود، از جنس پارچه‌های ابریشمی است. شالی است بسیار ظریف و جالب توجّه که حتّی غالباً آن را زَردوزی می‌کنند؛ چون تفاخرشان تقریباً منحصر به داشتن این شال‌های گران بها و عالی و عمّامه‌های باشکوهی است که زود به زود عوض می‌کنند و به وسیلة همین علامات ظاهری، اشخاص عالی‌مقام و متشخّص از مردم معمولی تمیز داده می‌شوند. شال دیگر که باریک‌تر و کوتاه‌تر است، روی شال بزرگ بسته می‌شود و برای آن که برق و جلوة آن بیشتر به چشم بیاید، آن را از پارچه‌ای ساده‌تر و یک‌رنگ درست می‌کنند. هر چند شال رویی از کتان یا پشم شتر تهیّه می‌شود، ولی با توجّه به اینکه گران‌تر و قیمتی‌تر از نوع ابریشمی است، بیشتر جلب‌نظر می‌کند.

بر عکس سلیقة ما، در این جا مردم دقّت زیادی به خرج می‌دهند که قسمت‌های مختلف لباسشان به رنگ‌های مختلف باشد و رنگ‌های معمولی و عادّی مانند آبی، سبز و امثال آن چندان طرفداری ندارد. اینان بیشــتر طالب رنگ‌های عجیب و تنـد و تـوی چشم‌خور مانند رنگ آب‌های دریا، برنزی، زیتونی و به همین ترتیب تمام رنگ‌های برّاق و شــادترند. من هیچ رنگی را بیش از یک نـوع قرمز که در این‌جا «آل» می‌گویند و دقیقاً مانند آتش است، دوست ندارم. رنگی که هیچ یک از قرمزهای ما به پای آن نمی‌رسد و نمی‌توانم آن را جز به آهن گداخته یا گُل انار تشبیه کنم. از انواع رنگ‌های تیره، نوعی سبز را می‌پسندم که به سیاهی می‌‌زند. امروزه این رنگ جدیدی است که باب سلیقة روز مردم مشرق زمین است و به آن نفتی می‌گویند. این کلمه از نفت مشتق شده و نام نوعی روغن است که خود به خود از زمین‌های نزدیک باکو بیرون می‌آید. شهر باکو واقع در ساحل دریای خزر است و جزء قلمروی شاه ایران محسوب می‌شود. این روغنِ متفاوت با سایر روغن‌ها، نفت نامیده می‌شود و در این‌جا فقط به مصرف سوخت می‌رسد. قیمت آن بسیار ارزان و با وجود این، درآمدش چنان زیاد است که شاه ایران سالانه وجه قابل توجّهی از آن عایدش می‌شود؛ البتّه مصرف طبّی و موارد استفاده‌های زیادی دارد، و بالاخره در موردش باید گفت که این روغن برای اطبّا و مورّخین قدیم ما ناشناخته نبوده و نیست؛ چون هنوز هم در بعضی نقاط سرزمین بابِل یافت می‌شود و دانیال نبی از آن صحبت کرده است؛ البتّه من اثری از تأثیر جادویی و سحرآمیزی که به آن نسبت داده شده است، ندیده‌ام و فکر نمی‌کنم از دور، آتش بگیرد.

مردم معمولاً عمّامه‌هایی نخی با راه‌راه‌های رنگی بر روی زمینة سفید و ندرتاً سفید ساده‌ بر سر می‌گذارند. اشخاص عالی‌مقام عموماً عمّامه‌های زَردوزی و نقره‌دوزی‌شده بر سر دارند و هرچند غالباً عمّامه‌هایشان بسیار ساده و معمولی است، ولی همیشه بزرگ و بسیار دیدنی است؛ به طوری که عرقچین کوچکِ میان سر دیده نمی‌شود. ایرانیان تا آن‌جا که من دیده‌ام مانند ترک‌ها، پوشش سرشان هیچ تمایزی را بین افراد نشان نمی‌دهد، به استثنای یک عرقچین قرمزرنگ که آن را تاج می‌نامند و علامت مشخّصه و وجه تمایز بزرگان و اشراف و طبقة سپاهی گری است، ولی جز در مراسم رسمی و به ندرت آن را بر سر نمی‌گذارند. در هوای سرد و یخبندان شدید این نواحی، عدّة زیادی عادتاً زیر عمّامه، کلاه پوستی نوک‌تیزی بر سر می‌گذارند و عمّامه را دور آن می‌پیچند تا سر و گوش‌هایشان را محافظت کند.

وقتی در خانه‌اند، این کلاه را بدون عمّامه بر سر دارند؛ حتّی بعضی مردم عادّی در بیرون از خانه عمّامه نمی‌بندند. گرجی‌ها که به عنوان مردانی مسیحی از عمّامه احتراز دارند، بدون هیچ تفاوتی از فقیر و غنی، فقط این کلاه را بر سر می‌گذارند؛ چون سربند دیگری ندارند؛ البتّه در این سرزمین مردم چندان توجّهی به این‌گونه تمایزات ندارند؛ حتّی مسیحیان شبیه سایر مردم می‌توانند آزادانه از لباس‌ها و عمّامه‌هایی که ایرانیان می‌پوشند، استفاده کنند. اجازه دارند عمّامة سبزرنگ بر سر بگذارند که در ترکیه اکیداً ممنوع است. می‌توانند لباس و کفش سبز بپوشند و معمولاً کفش‌هایشان سبز یشمی است. امّا در مورد چکمه باید گفت که پاپوش اشخاص عالی‌مقام و متشخّص است؛ البتّه چرم چکمه‌هایشان آن‌قدر خشن و خشک است و پا را ناراحت می‌کند که من ترجیح می‌دهم به همان کفش‌های معمولی اکتفا کنم. شکل ظاهری این کفش‌ها نیز با ترکیه متفاوت است. نوک‌تیز و پاشنه‌بلند است و قدّ اشخاص را بلندتر نشان می‌دهد. خلاصه بگویم شبیه کفش‌هایی است که مادها و مردمان مصر قدیم به پا می‌کردند تا قدّ خود را بلندتر جلوه دهند، چنان‌که «گزنفون» در نوشته‌هایش اشاره می‌کند سربازانش چنین کفشی می‌پوشیده‌اند و کورش‌کبیر به پا می‌کرده است».

خطرمرگ حتمی!
محمّد کوه خضری

مقدمه: آیا مایلید با یک بلیط ضمن سفر هوایی هم به مقصد برسید و هم هیجان یک شهربازی پر التهاب را تجربه کنید؟
در این شماره قصد داریم به جای معرفی پایانه‏ها به چند فرودگاه ترسناک در دنیا سری بزنیم و ضمن ترشح مقداری آدرنالین توسط غدد فوق کلیوی، قدر فرودگاه وطنی «شهید هاشمی نژاد» خود را نیز بیشتر بدانیم!

فرودگاه خوانچو یوراسکین، جزیره سابا، دریای کاراییب

اگر تجربة سفرهای هوایی خود را مرور کنید حتما به خاطر می‏آورید که در اکثر سفرها آن‏قدر هواپیما روی باند دور دور می‏زند که حوصلة مسافران را سر می‏برد و نگاه همه به بیرون است تا ببینند بالاخره کی خودشان را در ارتفاع خواهند دید. اما فرودگاهی در جزیرة آرام «سابا» در آب‏های رویایی دریای «کاراییب» وجود دارد که هنوز موتور هواپیما گرم نشده می‏زند دنده هوایی و خودت را میان دریا و آسمان می‏بینی! اما چرا خلبان این‏قدر برای تیک آف عجله دارد؟ آیا مانند تاکسی خطی‏ها می‏خواهد تعداد مسافر بیشتری جابجا کرده و سر برج حقوق بیشتری بگیرد؟! حقیقت این است که اگر در این باند زود نجنبد مسافران خوراک کوسه ها می‏شوند! چرا که در حالیکه به طور معمول طول یک باند استاندارد برای هواپیماهایی با وزن زیر 90 هزار کیلوگرم کمتر از 1800 متر نیست و با افزایش ارتفاع از سطح دریا این طول به بیش از 3000 متر می‏رسد، این باند سر تا تهش روی هم 400 متر بیشتر نیست! بنابراین تنها می‏توان با هواپیماهای کوچک و مینی‏بوسی به این جزیره سفر کرد. البته هنگام لندینگ اوضاع از این هم بدتر است و علاوه بر سقوط نکردن به دریا باید نگران برخورد هواپیما با کوه‏ها هم بود زیرا باند دقیقا در میان کوه و دریا واقع شده.

فرودگاه دیگری به نام «گوستاو سوم» نیز مشابه فرودگاه جزیرة سابا، در سن بالتمی واقع شده که طولی مشابه داشته به علاوة اینکه باند درست کنار یک جاده و روی شیبی واقع شده که به ساحلی مملو از گردشگرانِ در حال گرفتن حمام آفتاب ختم می‏شود!

فرودگاه پرنسس جولیانا، سن مارتین

این فرودگاه در یکی از کوچک‏ترین جزایر جهان به نام «سن مارتین» در شمال دریای کاراییب و بین دو کشور فرانسه و هلند واقع شده. ساحلی به نام «ماهو» دارد که برای خودش یک پارک وحشت به شمار می‏رود و همین ترسناک بودن، ساحل آن را به یک جاذبة گردشگری برای توریست‏های دست از جان شسته تبدیل کرده! زیرا هر لحظه ممکن است یک هواپیمای غول پیکر تنها چند متر بالاتر از سرشان عبور کند.
حتی نشستن در ساحل ساکت و آرام(!) کنار فرودگاه جزیره هم نیاز به تسلط بر شنا دارد چرا که حتی اگر شانس آورده و هواپیما روی سرتان فرود نیاید، باد ناشی از موتور هواپیماهای جت غول پیکر قطعا به داخل دریا شوتتان خواهد کرد! شاید به همین دلیل است که در سرتاسر ساحل تابلوهای «خطر مرگ حتمی(!)» به چشم می‏خورد!
فرودگاه گیبرالتار، جبل الطارق

این فرودگاه واقع در دهکده‏ای کوهستانی در ساحل جنوبی اسپانیا با طول باند 1828 متر است. اگر چه باند این فرودگاه نیز به دریا ختم می‏شود ولی خطرناک بودن آن تنها به احتمال سقوط در دریا محدود نمی‏شود بلکه باند این فرودگاه بین المللی درست از میان خیابان عریض و پر‏ترددی که از قضا خیابان اصلی شهر نیز هست عبور می‏کند. حال تصور کنید داخل هواپیما نشسته‏اید و هر لحظه منتظر تیک‏آف هستید که یهویی آقای کاپیتان جفت پا می‏زند روی ترمز و شما از کابین خلبان به کف باند(یا همان خیابان!) شلیک می‏شوید. چرا!؟ چون درحالیکه تمام موتورهای هواپیما روشن و با 360 تا سرعت می‏خواهد بپرد، یهویی یک نیسان آبی چراغ را رد کرده و می‏پرد وسط خیابان (یا همان باند!).
فرودگاه هیلاری تنزینگ(لوکلا)، نپال

این فرودگاه در ارتفاعی نزدیک به 3000 متر از سطح دریا، از یک طرف در میان انبوهی از کوه‏ها واقع شده و از طرفی انتهای باند 460 متری آن به دره‏ای ترسناک و عمیق منتهی می‏شود. به همة این شرایط اضافه کنید مه‏گرفتگی، کاهش دید، بارندگی و اوضاع نامساعد جوی را. با این حال جای تعجب نیست اگر بشنویم تنزینگ، فرودگاهی محبوب برای ماجراجویانی است که می‏خواهند لذت صعود به قلة 8844 متری کوه اورست را بچشند!

فرودگاه کنگوناس، سائوپائولو برزیل

خطرناک بودن این فرودگاه نه به کوتاهی باند فرود آن است، نه مجاورت با کوهستان و دره و دریا، بلکه علت نا امنی آن نزدیکی بیش از حد به مناطق مسکونی است که البته این موضوع نه برای مسافرین که برای ساکنین محله‏های اطراف ترسناک است زیرا برای مسافر هواپیما تفاوتی نمی‏کند که روی دشت سقوط کند یا روی مناطق مسکونی، در هر صورت خواهد مُرد! ولی ساکنین محله‏های اطراف این فرودگاه علاوه بر سرسام و مشکلات شنوایی هر لحظه ممکن است در یک سانحة هوایی جان به جان آفرین تسلیم کنند!

بـه صـرف عشـق و طبیعت

تحلیلی بر فیلم «ماهی ها

عاشق می شوند»، محصول 1383

«ماهی ها عاشق می شوند»

نویسنده و کارگردان: علی رفیعی

تهیّه کننده: حسن کلامی

بازیگران:

رضا کیانیان

رؤیا نونهالی

«ماهی ها عاشق می شوند» بیشتر از آنکه فیلم باشد، کارت دعوت است؛ دعوت به بازگشت به اصل و ریشه؛ بازگشت به طببیعت و غرایز. ردّ پای دو کلمة کلیدی عشق و طبیعت در عنوان فیلم هم به چشم می خورد: «ماهی ها عاشق می‌شوند».

تیتراژ زیبا و خلّاقانة مانی حقیقی با موسیقی دلنواز علی صمدپور همراه می شود و وعدة فیلمی چشمگیر می دهد. ادّعایی که حدّاقل به لحاظ بصری چندان نابه جا نیست.

فیلم با سفر و به عبارت دقیق تر، بازگشت شروع می شود. اتومبیلی زیبا و قدیمی  در جادّة  پیچ در پیچ  جنگلی-کوهستانی می خرامد و عزیز (با بازی رضا کیانیان) را به زادگاهش باز می گرداند؛ بعد از بیست و دو سال. آخرین تصاویر از این جادّه هنوز در ذهن عزیز جان دارد. عزیز در کافه ای بین راهی  به همسفرش می گوید: «روز و ساعتش را هم به خاطر دارم». پس ریشه های داستان جایی در ذهن و خاطرات عزیز است و عزیز با سفر به زادگاهش تنها طیّ طریق جغرافیایی نمی کند، بلکه در زمان سفر می کند و به بیست و چند سال پیش باز می-گردد.

 در زادگاه، عزیز به خانة پدری می رود؛ جایی که آتیه (رؤیا نونهالی)، دخترش توکا و دو دختر دیگر آن را تبدیل به رستوران کرده اند و در آ ن جا غذاهای محلّی طبخ می کنند. آتیه، عشق قدیمی عزیز است و سال های حبسِ عزیز و زندگی او در خارج از کشور میان این دو فاصله انداخته است. تم اصلی فیلم، تقابل عزیز با زنی است که زمانی قرار بوده با او ازدواج کند و امروز خانة پدری او را اشغال کرده است.

فیلمنامة رفیعی خیلی روان نیست. چند پرش نابه جا دارد و مقداری حشو، امّا سرشار از جزییات است. سادگی و طبیعت گراییِ کاراکتر عزیز را می توان از دل برخی جزییات فیلمنامه استنتاج کرد. جایی که رضا از عزیز خودکار می خواهد تا شماره تلفنی را برایش بنویسد. وقتی عزیز مدادی از جیب در می آورد، ما کودکی دبستانی را تصوّر می‌کنیم که گرد پیری بر موهایش نشسته است. جلوتر که می رویم، می بینیم عزیز طرّاحی می کند و مداد و کاغذ بخشی از وجود اوست؛ بخشی که به بیان احساسات و افکار او در گذشته و حال منجر می شود و نویسنده از این ابزار تصویری برای ارائة اطّلاعات مربوط به گذشتة عزیز و نمودار کردن درونیات او در زمان حال استفاده می کند. به علاوه با این کار به عزیز شخصیّتی هنردوست و زیبایی شناس می بخشد.

عزیز برای روشن کردن سیگارش از دکّة کنار خیابان کبریت طلب می کند. جایی دیگر در خانه اش برای باز کردن درِ قوطی کنسرو از چاقو استفاده می کند. جلوتر از زبان آتیه می شنویم که خیال داشته اند ازدواج کنند و برای سکونت به کلبة جنگلی بروند. عزیز علاقه ای به راندن اتومبیل ندارد و با دوچرخه میان درختان جنگل می گردد؛ همه و همه نشانه هایی از بدویّت عزیز و میل به طبیعت.

از دیگر جزییات جذّاب فیلمنامه، نام آتیه است. آتیه، گذشتة عزیز است و چه طنزی قوی تر و غم انگیزتر از این؟ در ابتدا پرسشی برای بیننده مطرح می شود: «عزیز برگشته است تا خانة خود را پس بگیرد یا آتیه را می خواهد»؟ در اواخر فیلم جایی که عزیز، آتیه و دخترها سرانجام دور یک میز جمع شده اند و شام می خورند، عزیز می گوید: «آن زمان ها وقتی غذا تمام می شد، می گفتم کاش غذا تمام نمی شد؛ نه به خاطر غذا. فقط به خاطر جمعی که می دانستم همیشه باقی نمی ماند، ولی الآن که همه  هستیم، قدرش را بدانیم دیگر». چیزی ورای خانه و آتیه، عزیز را برگردانده است؛ آرامشی که سرنوشت محتومش، گم شدن در زمان بوده و حالا عزیز دوباره به دنبال آن است. آن آرامش، پازلی هزار تکّه شده و عزیز به دنبال جمع کردن قطعاتی از آن: آتیه، خانة جنگلی، کافة لب دریا، رحمت، جنگل، بازار محلّی و غذاهای خوش آب و رنگ.

از سال های تنهایی عزیز (دوران زندان و زندگی در خارج از کشور) بنا به صلاحدید رفیعی چیزی نمی دانیم. اصرار بر کمرنگ  کردن نقش این دوران، تأکید بر اهمیّت همان آرامش گمشده ای است که از آن صحبت شد. رحمت در اوّلین دیدار می گوید: «باید همه چیز را تعریف کنی. قصّة پیرشدن تو شنیدن دارد». عزیز پاسخ می دهد: «همه را نیم ساعته برایت تعریف می کنم». رحمت می پرسد: «همة بیست و پنج سال را»؟ و عزیز مؤکّداً تکرار می کند: «همه را».

 طرح هایی از چه گوارا و مارکس در خانة جنگلی، پوزخند زدن به همة آن چیزی است که زمانی ]از روی عقل یا احساس؟[ هدف بود و آتیة عزیز را تباه کرد، امّا امروز چیزی بیشتر از خاطره نیست. از بیست و پنج سالِ آتیه نیز چیزی نداریم به جز توکا که جلوی چشممان است و بنا به ضرورت، نقشی کلیدی در روایت دارد. (اگر اصرار و شیطنت های توکا نبود، آتیة مغرور چه بهانه ای برای نزدیک شدن به عزیز داشت؟) نامزد توکا به عنوان کاراکتری که موجد داستانی فرعی است و قرار است در بدنة داستان اصلی گره افکنی و گره‌گشایی کند، چندان برازندة این فیلم نیست و البتّه هر جا که نوبت نقش آفرینی او می شود، نویسنده سریع و شتابزده عمل می کند و عملاً نه انتقال اطّلاعات به درستی صورت می پذیرد و نه فرصتی می ماند برای هنرنمایی مهدی پاکدل.

دریغ است به خصوصیّت نغزی که رفیعی در کاراکتر عزیز لحاظ کرده، اشاره نشود. عزیز در افسوس خوردن و شیون بر گذشته سودی نمی بیند. جایی نمی بینیم عزیز اشک بریزد. آمده تا در صورت امکان، جبران کند؛ آمده تا همان بازماندة آرامش گمشده را بیابد و از آن لذّت ببرد.

گذشته از داستان، فیلم از دید بصری با نمرة بالایی مورد قبول است. قاب بندی های رفیعی از طبیعت گیلان و بندر انزلی چیزی نیست که از ذهن بیننده پاک شود.  آشپزخانة رنگارنگ آتیه و غذاهای خوش آب و رنگ و وسوسه‌کنندة گیلانی، به کاراکترهایی اثرگذار در فیلم بدل می شوند (گلی با ظروف آشپزخانه صحبت می کند و سینی غذا، سوم شخص حاضر در گفتگوهای عزیز و توکاست). مگر خود عزیز به توکا نگفت: «تو نمی خواستی با آن صبحانه ها و شام های دلپذیرت پابندم کنی؟ خب کردی».

هرچند رفیعی می توانست با بازی های تصویری بیش از این طعم غذای گیلانی را زیر دندان بیننده بیاورد، امّا همین قدر هم برای بردن بیننده به حال و هوای لوکیشن کفایت می کند.

رنگ بندی فیلم چشم نواز است. چشم از تماشای این جشنوارة رنگ سیر نمی شود. طرّاحی و انتخاب لباس خوب است؛ به جز سکانسی که آتیه و توکا به بازار محلّی رفته اند و لباسشان با فضا و مردم تناسبی ندارد.

در کل این پرسش مطرح است که چرا فیلم به لهجة گیلکی ساخته نشد؟ لهجه ای که فهم آن برای همه پارسی زبانان میسّر است و بازیگران توانای فیلم هم به راحتی از عهدة آن بر می آمدند. یک سؤال دیگر: حیف نبود در فیلمی که بیننده را این قدر خوب از صندلی سینما می کند و به گیلان می برد، جای باران خالی باشد؟ نمی دانیم. شاید باران با تعابیر مدنظر سازنده سازگاری نداشته است.

 گذشته از هر حرف و حدیثی پیرامون فیلم، ماهی ها عاشق می شوند، ورای فیلم بودن کارت دعوتی است برای تمام بینندگانش. دعوت به مشاهدة دقیق ترِ پیرامون و قدر دانستن آنچه که از دور ارزشش مشخّص می شود و برای آن ها که کمی از ریشه های خود دور افتاده اند، دعوتی است برای بازگشت؛ بازگشت به ریشه ها، غرایز، طبیعت و لذّت بردن از آن ها. در این ضیافت، همة بینندگان دعوتند به صرف عشق و طبیعت.

نوستالژی، ندایی از زمان گذشته و از وطنی دور افتاده با عزیز همان می کند که قصــیدة رودکی با نصر سامانی کرد و نامة برادر با محمّد بهمن بیگی و فیلم هم قصد دارد همین بلا را سر بیننده بیاورد. شمایی که فیلم را دیده اید، وسوسه نشده اید چند روزی به گیلان یا وطنتان یا هرجایی که در ذهنتان تداعی شــده، برویــد و مدّتــی با طبیعت و ریشه هایتان تجدید دیدار کنید؟

 مثل یک رؤیـا

نگاهی به هتل هایی که به زودی افتتاح خواهند شد

افتتاح بناهای مرتبط با گردشگری همواره محلّ توجه دوستداران مسافرت بوده است؛ علی الخصوص اگر این بناها هتل های لوکس باشند و از به روزترین امکانات پذیرایی از مهمانان بهره ببرند. در متن حاضر تلاش داریم تا شما را با تعدادی از این هتل ها که در سال جاری میلادی افتتاح خواهند شد، آشنا کنیم.

حمّام و آبگرم گینزبورو( Gainsborough)، شهر بث (Bath)، انگلستان

حمّام و آبگرم گینزبورو تنها هتل در بریتانیاست که به چشمة آبگرم طبیعی دسترسی دارد. این عمارت 99 اتاقه در بالای بقایای سکونتگاه های روم باستان واقع شده و شامل باقی مانده هایی از حمّام اصلی روم است. تمامی این اتاق ها به شکل دلپذیری مبله اند و این مبلمان به صورت دوره ای تغییر می کند. همچنین همراه با تجهیز اتاق های لوکس با دکوراسیون، سه سوییت حاوی آبگرم در هتل موجودند که آبگرم را از طریق لوله کشی در دسترس مهمانان قرار می دهند. طبقة B  این آبگرم شامل یک عطّاری، اتاق یخی، سونا، اتاق بخار، مرکز تناسب اندام و اتاق  های درمانی است.

طرّاحی سالن غذا خوری این مجموعه مبتنی بر چوب است و ستون های چوبی عظمتی دو چندان به آن می  دهند. مهمانان و استحمام کنندگان به طور مرتّب با ناهار سبک، چای عصرانه، کوکتل های پیش غذا و انواع نوشیدنی ها پذیرایی می شوند. شفابخش بودن چشمة آبگرم این روستا از شهرتی جهانی برخوردار است و استفادة بهینه از این آب توسّط مهمانان، مورد توجّه سازندگان هتل بوده است. در مجموع سطحی به وسعت 1300 متر مربّع آبگرم در اختیار مشتریان هتل قرار دارد.

تاریخ افتتاح: بهار 2015

هتل نیکرباکر (knickerbocker)، شهر نیویورک، امریکا

هتل نیکرباکر در محلّة مرفّه و مشهور منهتن نیویورک واقع شده است. این هتل در پشت یک ساختمان لوکس 16 طبقه با نمایی زیبا که در سال 1906 میلادی توسّط جان جاکوب آستور چهارم ساخته شده، واقع شده است. هتل نیکرباکر به خاطر قدمت و شهرتش به یکی از نمادهای شهر نیویورک تبدیل شده است؛ به گونه ای که نویسندة شهیر امریکایی، اسکات فیتزجرالد در رمان «این سوی بهشت» به این هتل اشاره کرده است. گفتنی است این هتل، پاتوق وی و چند نویسندة شهیر دیگر در نیمة اوّل قرن بیستم بوده است. فضای داخلی هتل توسّط گابلینی شپارد به گونه ای بازسازی شده تا منعکس کنندة  فضاهای پر زرق و برق و لوکس 330 اتاق مدرن آن باشد.

مهمانان می  توانند از امکاناتی مثل خدمات آرایشگر مشهور، تد گیبسون و یک مرکز تناسب اندام مدرن بهره ببرند. در این هتل همچنین سرآشپز چارلی پالمر، رستوران و کافة جدید آمریکایی خود با نام چارلی پالمر و نیک را مدیریت خواهد کرد. کافة روی پشت بام و تراس خیابان کلود چشم اندازهای خیره کننده ای از میدان تایمز را به همگان ارائه می دهند که در نیویورک بی مانند است.

تاریخ افتتاح: فوریة 2015

هتل، تفرّجگاه و آبگرم جی دابلیو ماریوت (Marriott JW) ونیز، ایتالیا

هتل چهار طبقة جی دبلیو ماریوت و نیز شعبه ای از هتل های زنجیره ای به همین نام به شمار می رود. این هتل در جزیره ای خصوصی به نام «جزیرة گل های سرخ» واقع شده است. جدیدترین تفرّجگاه لوکس ونیز با 40 هکتار از باغ های سرسبز و مزارع زیتون در تفرّجگاه و آبگرم جی دابلیو ماریوت ونیز آغاز به کار خواهد نمود. مهمانان می  توانند با 15 دقیقه قایق سواری از میدان سنت مارک در میان تالاب ونتین، در یکی از 266 اتاق (230 اتاق و 36 سوییت) هتل به استراحت بپردازند و یا از امکانات رفاهی مانند استخر شنای روی بام (که چشم انداز فوق العاده ای از ونیز ارائه می دهد) با سرویس کامل آبگرم (با حمّام و خدمات درمانی در فضای باز)، مدرسة پخت و پز و چندین رستوران و کافه بهره مند شوند. همچنین این هتل دارای استخری در میان باغ است که محیطی رؤیایی را برای شناگران مهیّا می کند. نکتة قابل ذکر دیگر وجود انواع و اقسام امکانات و وسایل برای کباب کردن و پیک نیک در منطقه ای از باغ است. به طور خلاصه می توان گفت این هتل چنان لوکس است که تجربه ای بی نظیر از تجمّل را برای مسافران به ارمغان می آورد.

تاریخ افتتاح: مارس 2015

هتل روری سایگون (Reverie Saigon)، هوشی مین سیتی، ویتنام

هتل روری سایگون در قلب مرکز تجاری شهر هوشی مین واقع شده است و دارای 224 اتاق و 62 سوییت با تمامی امکانات است. اتاق ها، رستوران ها، کافه ها و فضاهای عمومی هتل استادانه و هنری طرّاحی شده اند و خانه های با طرّاحی ایتالیایی را مجسّم می کنند. این معماری را می توان زیباترین و لوکس ترین معماری جنوب شرق آسیا دانست که از فرط زیبایی، نفس را در سینة مهمانان حبس می کند. اتاق های بزرگ و مدرن، طبقات 27 تا 39 هتل را به خود اختصاص داده اند و دارای پنجره های وسیع از کف تا سقف و دید پانوراما با مناظری گسترده از شهر و رودخانة سایگون هستند. در واقع همه چیز در دسترس مهمانان است؛ از لذیذترین غذاها گرفته تا آبگرم با تمامی مخلّفات و بهترین و مجهّزترین وسایل بدن سازی و ... . امکانات هتل حتّی تا جاد ّه ها نیز امتداد دارند و اتومبیل هایی لوکس از جمله بنتلی و رولز رویز در دسترس مهمانان قرار می گیرند.

تاریخ افتتاح: بهار 2015

ویلاهای باشگاه پزشکی فینولهو (Finolhu)، مالدیو

52 ویلای باشگاه پزشکی فینولهو در جزیره ای خصوصی در مرکز مالدیو واقع هستند که تفرّجگاهی پرطرفدار و مشرف به اقیانوس است و امکانات ساحلی ویژه ای را در اختیار مهمانان قرار می دهد. این ویلاها تنها 35 دقیقه با قایق تا فرودگاه بین المللی ماله (پایتخت مالدیو) فاصله دارد و مالامال از مناظر منحصر به فرد از اقیانوس هند است که به راستی نفس را در سینة بازدیدکنندگان حبس می کنند. 30

 ویلای لوکس بر روی آب و در بالای اقیانوس هند قرار دارند که دسترسی مستقیم به دریا دارند. این مجموعه مجهّز به استخرهای خصوصی و تراس هایی همراه با گارسن است که هرآنچه مهمانان درخواست کنند، برای آنان فراهم می سازند