زائر بهشت چه حسی می تواند داشته باشد؟ چه معرفتی در پی این زیارت قرار است به دست بیاید؟ چه معرفتی برای درک این زیارت لازم است؟ چه حال و هوایی دارد؟ اگر تجربه زیارتی روضه منوره مسجد النبی (ص) به علت هزینه و اسباب سفر و . . . چندان راحت نباشدو تصور اینکه در هر مرتبه تشرف به آن بارگاه قدسی، بتوان گمشده زیارت قبل را جستجو کرد دور از ذهن به نظر بیاید، خلاصه در کجا باید پی این گمشده ها رفت؟

سوال هایی از این دست ذهن یک مسلمان را فارغ از اینکه شیعه باشد یا سنی همواره درگیر خودش می کند. خلاصه زیارت که می رویم، مگر چه اتفاقی می افتد که تشنه تر از قبل به تجدید آن تشرف، باز می گردیم؟

در واقع به نظر می آید وجه مشترک مسلمانان با هم و با دیگر ابنا بشر، همین حس و ارتباط معنوی است که در مواجهه با مرقد یک انسان در واقع زنده وحاضر بروز می کند. حسی متوقف بر شناختی است، شاید همین دلیل کاملا حسی و شخصی برای هر کسی کفایت از دلایل عقلی و نقلی بر زنده بودن حضرات معصومین (ع) باشد.

اما نوع بشر از بهره ادراکی متفاوتی نسبت به گزاره های معنوی بهره مند است. ساده تر بگویم: شما با آن هم سفرت، و او با آن توریست ایتالیایی، و باز آن توریست با یک زائر عراقی و او با یک مجاور مشهدی وقتی به زیارت بارگاه امام رضا (ع) مشرف می شوید ارتباط یکسانی با این محضر نمی گیرید؛ توریست ایتالیایی آرامش وصف ناپذیری را حس می کند که منشا معلومی برای آن جستجو می کند، زائر عراقی شاید این آرامش را تجربه کرده باشد و این حضور برایش جدید نباشد اما غربتش در این شهر، حالا ملجا و ماوایی پیدا کرده که برایش قابل قیاس با زائرسرا و هتل و . . . نیست، اینجا برایش همان حرم هایی را تداعی می کند که در عراق به کرات در آنها آرام گرفته. مجاور مشهدی اما متفاوت از این هردو حس و حالی دارد و . . .

در کتاب حکایت آفتاب از مجموعه ره توشه که به همت معاونت تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان قدس رضوی و به قلم آقای سید محمد نجفی یزدی به رشته تحریر و نشر در آمده است، از امام صادق (ع) نقل شده است که در حدیثی فرمودند: هر که او را ( حضرت رضا(ع)) را در غربتش زیارت کند و بداند که او بعد از پدر، امام واجب الاطاعه از جانب خداوند عز و جل است، همانند کسی است که رسول الله (ص) را زیارت کرده باشدو حضرت رضا (ع) فرمود: در خراسان بقعه ای است و زمانی می آید که مرکز رفت و آمد ملائکه خواهد شد، گروهی از آسمان پایین و گروهی بالا می روند، تا قیامت.

راوی پرسید: کدام بقعه؟

حضرت فرمودند: سرزمین طوس است، به خدا سوگند که آن باغی از باغ های بهشت است، هر که مرا در آن بقعه زیارت کند، مثل کسی است که رسول الله (ص) را زیارت کرده باشد و خداوند برای او ثواب هزار حج نیکو و هزار عمره مقبول خواهد داد و من و پدرانم روز قیامت شفیعان او خواهیم بود.

حضرت موسی بن جعفر (ص) فرمودند: پسرم علی مظلومانه با سم کشته می شود و در کنار هارون به خاک سپرده می شود، هر که او را زیارت کند مثل کسی است که پیامبر (ص) را زیارت کرده باشد.

مدیر مسئول و سردبیر

دکتر علیرضــا سزاوار